Door de slechte resultaten van de afgelopen weken hadden we becijferd dat er de laatste drie wedstrijd (minimaal) drie keer met 6-4 gewonnen moet worden om niet te degraderen. Vol zelfvertrouwen (waar haal je dat vandaag? PSV zou er jaloers op zijn) ontvingen we de gasten uit Landgraaf.

Twee degelijke overwinningen van René en Ron en een nipte nederlaag van Lennart tegen de kopman van Landgraaf gaf ons een 2-1 voorsprong. De winst in de dubbel bracht ons zelfs op 3-1. Helaas deed Charles, de beste tafeltennisser van onze tegenstanders, dit in schril contrast tot zijn inschenkkwaliteiten met betrekking tot de Erddinger (na de wedstrijd), Landgraaf weer in onze nek hijgen. René kon ook geen vat op zijn lastige service en spin krijgen. Maar met de gedachte dat 3-2 de helft van 6-4 is, gingen we ijverig verder.

Lennart pakte ook zijn eerste enkel van de middag en Ron veegde de toch altijd lastige Tim van de tafel. Toen even later ook René overtuigend won stond het warempel ineens 6-2! Goh, zouden we een klapper kunnen maken? De twee ongeslagen mannen Ron en Charles mochten aan de bak. De eerste game ging naar Ron, maar hij kon het niveau van die game niet vasthouden (of ging de tegenstander beter/slimmer spelen?). Uiteindelijk verloor hij (net als Lennart en René) in vier games. Lennart kwam in de laatste wedstrijd ook voor, 2-0 zelfs. Maar ook nu wisten we het punt niet binnen te halen en werd het uiteindelijk ‘slechts’ 6-4.

Na de 6-2 voorsprong toch een wrang nasmaakje, dat we overigens snel weggespoeld hebben! En tenslotte is met de 6-4 deel één van Mission (im)possible geslaagd. Volgende week het vervolg?